نفس فاطمه  از درد درون قفس سینه  افروخته پیچید که می‌خواست شود زیر و رو از ناله او شهر مدینه،
که به هم ریخت نظام فلک از ناله  یک یا ابتایش،  چه بگویم که سخن در جگرم لخته خون  گشته و انگار
که بازوم شکسته‌ست و یا درد کنم در دل و در سینه و در پهلویم احساس و یا مانده به رویم اثر سیلی و
انگار که پشت در آن خانه ز شلاق  ستم گشته تنم یکسره مجروع، نه آخر مگر از آب و گل فاطمه  کردند
مرا خلق، نباشم به خدا شیعه  اگر حس نکنم آن همه دردی که فرو ریخت به جان تن زهرا ، به تن پاک و
شریفی که محمد  زده  گل  بوسه چو آیات خدا بر همه  اعضاش، به قرآن  بود این درد  به  درون  تن من
تا پسرش مهدی موعود بیاید،شور آتش جان و دل کل محبان علی را بنشاند،ز عدو داد دل مادر مظلومه
خود را بستاند، بگشایید به تعجیل ظهورش همه شب دست دعا را.